Teacher Man, by Frank McCourt
There’s nothing sillier in the world than a teacher telling you don’t do it after you already did it. page 16
It is the function of the young to get rid of their elders, to make room on the planet. You know that, don’t you? The Greeks knew it. Read the Greeks. Students may like you, they even love you, but they are young and it is the business of the young to push the old off the planet. You have to be selfish. The airlines tell you if oxygen fails you are to put on your mask first, even if your instinct is to save the child. page 40 & 255
And remember: teachers who sit or even stand behind their desks are essentially insecure and should try another line of work. page 40
I don’t see a class as one unit sitting and listening to me. There are faces showing degrees of interest or indifference. It’s the indifference that challenges me. page 147
At the start of each term I told the new students of creative writing. We are in this together. I don’t know about you, but I am serious about this class and sure of one thing: at the end of the term, one person in this room will have learned something, and that person, my little friend, will be me. page 199
You know what teachers do to poems. Analyze, analyze, analyze. Dig for the deeper meaning. That is what turned me against poetry. Someone should dig a grave and bury the deeper meaning. page 223
In all my years teaching at school, only one parent, a mother, asked if her son was enjoying school. I said yes. He seemed to be enjoying himself. She smiled, stood up, said, Thank you, and left. One parent in all those years. page 235
The Big Question: What is education, anyway? What are we doing in this school? On the left side of the blackboard I print a capital F, on the right side another capital F. I draw an arrow from left to right, from FEAR to FREEDOM. I don’t think anyone achieves complete freedom, but what I am trying to do with you is drive fear into a corner. page 253
Ο Φρανκ Μακ Κορτ, δάσκαλος σε σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης, περιγράφει τη ζωή του στα Λύκεια της Νέα Υορκης, όπου στην προσπάθειά του να μην περάσουν απλά τα χρόνια για να πάρει σύνταξη προσπαθεί να προσεγγίσει τα παιδιά έξω από τους συνηθισμένους δρόμους μέσα από προσωπικές αντιφάσεις και συγκρούσεις.
Ο συγγραφές έγραψε το βιβλίο σε ηλικία 70 χρονών περίπου. Ήδη είχε τιμηθεί με το βραβείο Πούλιτζερ για το πρώτο του βιβλίο «Οι στάχτες της Άτζελα». Στον πρόλογο γράφει για τους λόγους που τον οδήγησαν να γράψει το βιβλίο:
Ο συγγραφές έγραψε το βιβλίο σε ηλικία 70 χρονών περίπου. Ήδη είχε τιμηθεί με το βραβείο Πούλιτζερ για το πρώτο του βιβλίο «Οι στάχτες της Άτζελα». Στον πρόλογο γράφει για τους λόγους που τον οδήγησαν να γράψει το βιβλίο:
...Στην Αμερική, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι στρατηγοί, οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι της τηλεόρασης και οι πολιτικοί γίνονται αντικείμενο θαυμασμού και ανταμείβονται. Οι δάσκαλοι όχι. Το δασκαλίκι είναι η καταφρονεμένη παρακόρη των ανθρωπίνων επιτηδευμάτων. Στους δασκάλους λένε να χρησιμοποιήσουν την πόρτα υπηρεσίας, να κάνουν το γύρο του σπιτιού και να μπαίνουν από πίσω. Τους μακαρίζουν που έχουν Τ.Ε.Χ. (Τόσον Ελεύθερο Χρόνο). Μιλάνε γι' αυτούς συγκαταβατικά και, εκ των υστέρων, τους χαϊδεύουν τ΄ ασπρισμένο τους κεφάλι...
Βιβλίο γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, αυτοσαρκαστικό, αιρετικό, άμεσο σε τραβάει να το διαβάσεις.
Αν μάλιστα έχεις σχέση με την εκπαίδευση θα βρεις μέσα μια πραγματικότητα που βιώνει ο εκπαιδευτικός ανεξάρτητα χώρας και συστήματος εκπαίδευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου